dinsdag, november 21
Minoo en de komst van NHK
uitstapje naar Minoo - 17 november
Donderdag tijdens de les van Japanse literatuur stelde onze prof even leuk voor om de volgende dag een uitstapje naar Minoo te maken om kouyou of het verkleuren van de bladeren in de herfst eens in eigen persoon te kunnen ervaren. De volgende dag hadden Ruben en ik normaal gezien wel les van Japans en Japans recht, maar aangezien kouyou ongetwijfeld één der onderwerpen van de Japanse proza en poëzie is, kon het wel beschouwd worden als een fieldtrip. Ik was heel gelukkig want tegen de volgende dag hadden we normaal gezien een grote kanjitest en opstel voor te bereiden waar ik nog niet aan begonnen was!!Vrijdag spraken we rond de middag op school met de geïnteresseerden en onze prof af en namen we dan samen de trein naar Minoo. Aangekomen in Minoo was het al 2 uur en aangezien het hier vroeg donker wordt (rond 5 uur, half 6) moesten we ons redelijk haasten. Op de planning stonden de top van een berg bereiken, aapjes observeren, even rusten aan de waterval van Minoo en dan terugkeren.
groepsfoto / schattig aapje
Na een tijdje stappen kwamen we eerst aapjes tegen, heel veel schattige aapjes (of volgens sommigen "enge beesten"). Ze hebben inderdaad een reputatie van gevaarlijk te zijn, in de zin van eten te plunderen. En die reputatie hebben ze ook waargemaakt. Matt, een van de Amerikaanse jongens, had voor het vertrek een lekker lunchpakket gekocht om op de top van de berg te kunnen opeten, maar de aapjes waren hem voor. Een ruk uit zijn rugzak en in de mond, een beetje eng, maar ook grappig om aan te zien :) Ik blijf de beestjes toch schattig vinden!! Wat foto's en gelach later gingen we verder om volgens planning een berg te beklimmen. Het was zwaarder dan sommigen gedacht hadden, maar de wandeling was zeker wel de moeite waard (en bovendien maar een kleine drie kwartier). Wat de top betreft, had ik een mooi uitzicht verwacht op Minoo, maar eigenlijk was het uitzicht versperd door bomen op de top, een kleine teleurstelling...
Hilde, Ruben en ik op de top / Cat en ik aan de waterval
Dalen is altijd leuker!! Na de berg afgedaald te hebben stapten we nog een eindje verder naar de waterval. Daar stonden een aantal bankjes waar we even konden rusten, wat kijken voor souveniertjes, drinken en eten konden kopen, enz... Het was er vooral heel erg koud!! Hilde heeft haar volledige winteroutfit bovengehaald: handschoenen, sjaal en muts wat een koddig zicht was. Daarna was het terugkeren en hopen om meer aapjes te zien, maar helaas!
aerobic op tv! - 19 november
Een tweetal weekjes geleden werd Hilde en mij gevraagd om aan een aerobicprogramma op de Japanse televisie mee te werken door een meisje bij ons op de dorm. Blijkbaar heeft de televisie goede banden met de jongensdorm omdat ze daar al geregeld interviews en dergelijke hadden gedaan. We wisten niet zo goed wat we er van moesten verwachten want het enige wat ze ons verteld had was de dag, het uur en het feit dat we iemands pasjes zouden moeten nadoen.
Zondag kwamen we er dus achter wat nu net de bedoeling was. Hilde was een beetje ziek, maar had toch nog de moed gevonden om mee te doen!! We bleken de enige meisjes te zijn bij aankomst, al de anderen waren jongens uit de dorm (zowel buitenlanders als Japanners). De opname zelf zou ongeveer een uur duren en de show zou dan 2 en 3 februari worden uitgezonden op NHK, de grootste Japanse zender. Het woord zenkoku of "over het hele land" werd een paar keer herhaald en deed er ons aan denken dat we ons niet te belachelijk mochten maken. Maar goed, die vrees om ons té belachelijk te maken viel snel weg toen we een deel van de jongens zagen toestromen in de opnamezaal. Dan, een Amerikaan, had een kort spannend shortje, een T-shirt tot boven zijn navel en een zweetband met daarop "ik hou van mijn mama" in het Japans aan.
Dan was het tijd voor de opnames. Eerst mochten we even stretchen met de BJ (bekende Japanners) leerkrachten en daarna begon het echte werk. Degenen die geinterviewd zouden worden hadden een vaste plaats en de rest moest aansluiten op plakkertjes die op de grond geplakt waren. Ik zag echter geen leeg plakkertje meer en dan zag men er niets anders op dan mij op de eerste rij te zetten!! Het is heel grappig, belachelijk en een leuke ervaring geworden.
Hilde, Andrew en ik / groepsfoto
We werden bedankt met een paar gadgets van NHK en met de belofte dat we een tape van de opnames zouden krijgen (zodat jullie mij in België ook kunnen uitlachen... dat belooft). Geniet voorlopig alvast van de fotootjes die Ruben, fotograaf van dienst, voor ons getrokken heeft.
PS: proficiat aan Hilde en Roos die het tot fukumusume hebben geschopt, ik heb het niet gehaald maar ik gun het jullie natuurlijk van harte (na dat ijsje he Hilde)!!
Posted by tummyfish at 09:15
1 comments
maandag, november 13
秋合宿 - herfstkamp te Nara
In de vroege morgend van 9 november (7 uur) namen we - alweer de backpackersclub - de trein naar Nara. In Nara zouden we een 秋合宿 of herfstkamp houden. Ik had een beetje bang dat het zoals een scoutskamp uit mijn kindertijd zou worden: domme spelletjes spelen, samen eten maken en slecht slapen. Maar gelukkig was het zo helemaal niet!!9 november
Aangekomen in Takanohara, vlakbij Nara, kregen we een planning die tot in de kleinste details gepland was, typisch Japans. Van het uur (en de minuten) dat we de trein of bus namen, tot het uur dat we naar de winkel gingen en zelfs het uur dat we in bad moesten en gaan slapen! Daarna vertrokken we naar de YMCA herberg, waar we 2 nachten zouden verblijven, om onze spullen af te zetten. Op de planning stond dat het 40 minuten wandelen zou zijn tot daar, maar het duurde minder lang dus de planning klopte al niet meer --> ramp! Nadat we alle voorbereidingen getroffen hadden konden we aan onze eerste activiteit van het kamp beginnen te Nara!
ik en een hert / herfstgevoel
Het concept was een beetje dat van Peking Express: we werden verdeeld in teams en we moesten als eerste op een bepaalde bekende plaats in Nara geraken. Om daar te kunnen geraken moesten we een paar raadseltjes oplossen en een paar opdrachten vervullen wat best komisch was. We moesten bijvoorbeeld een Japanse spreuk die op niets sloeg op 3 minuten vanbuiten leren en een teamlid tekenen (ik had mezelf getrokken). Mijn team was uiteindelijk maar derde. Een belangrijke reden daarvoor is dat Nara bekend is voor het rondlopen van herten, OVERAL zie je hertjes!! Op straat, rond de tempels, in parkjes.... Ik kon het natuurlijk niet laten om ze voortdurend te aaien en er foto's van te nemen waardoor mijn team wat vertraging opliep.
mijn team / de grote Boeddha of daibutsu / ik en een hertenmuts
Onderweg passeerden we ook de Toudaiji, een zeer bekende Boeddhistische tempel, waar we tijdens de lessen Oost-Aziatische Kunst en Geschiedenis van Japan al veel over hadden gelezen en gestudeerd. Het was de moeite om deze eens in het echt te kunnen zien. onze opdracht daar was om door een gat - de grootte van de neus van de grote Boeddha die daar staat - te kruipen en er een foto van te nemen, heel grappig!
toudaiji / Ruben kruipt door het gat (scary)
Na het spel gingen we picknicken op de top van een berg en waar het zicht op de stad prachtig was. Het zonnetje scheen en iedereen was gelukkig. Na een uurtje of twee daalden we de berg weer af en was het tijd om terug naar de herberg te gaan. Terug aangekomen kookten de Japanners Nabe, een stoofpotje, voor iedereen. Heel lekker! Daarna stond er niets meer op de planning buiten een bad nemen en slapen en dus gingen bij iedereen de lichten ten laatste uit om 11 uur 's avonds.
10 november
Op de planning stond dat we moesten opstaan om 6 uur, eten om kwart na 6, al onze spullen inpakken om 7 uur en dat we zouden vertrekken om 8 uur. Ik persoonlijk heb voor al die zaken samen maximum 45 minuten nodig, maar de Japanse meisjes op mijn kamer daarentegen niet en stonden dan nog maar een half uur vroeger op, namelijk om half 6!!! Om half 7 was ik al met alles klaar en moest ik dus nog anderhalf uur wachten...
op de bus / moedige bergbeklimmers
Om 8 uur vertrokken we naar de busstop en om 9 uur namen we daar de bus naar een plateau waarvan ik de naam vergeten ben. We kwamen aan om 11 uur. We moesten nog een klein beetje klimmen naar het plateau zelf en eens daar was het adembenemend mooi! Ik hield mijn hart al vast toen ik zag dat er op het plateau nog een enorm steile berg was en ik hoorde dat we die ook zouden beklimmen. Achteraf bleek echter dat dat enkel voor de vrijwilligers was. Maar ergens wist ik dat het uitzicht vanop die berg fantastisch moest zijn en wilde ik eigenlijk toch nog wel een effortje doen.
En het was inderdaad zo, het uitzicht was adembenemend!! Daarboven op de top zaten we dan nog even na te puffen van de beklimming, onigiri of rijstballen te eten die de hogerejaars voor ons gemaakt hadden en van het zonnetje te genieten! Heerlijk in zo'n omgeving! Een half uurtje later begonnen we aan de daling waarna we beneden nog even konden rusten alvorens we weer de bus terug namen.
Terug op de herberg was het tijd voor BISTRO!! We werden op voorhand al verdeeld in bistroteams en elk team moest een aantal gerechten bereiden. De bedoeling was dat je de lekkerste gerechten maakte en die werden beoordeeld door de oudste leden van de groep en op het einde van de avond werd er dan een winnaar gekozen. Mijn team (Ken, Ojou, Kingyo, Nori en Yoshinobu en ik) maakte als voorgerecht een slaatje in een paprika met daarbij gyouza met in de plaats van vleesvulling een rijstvulling; als hoofdgerecht okonomiyaki en als nagerecht pannenkoeken gevuld met banaan en chocolade (mijn taak). We werden derdes!
mijn kookteam / onze gerechten
Na dat iedereen klaar was, mochten we bij alle teams gaan proeven van het eten. Het winnende team had een peperkoeken huisje en dorp gemaakt van snoep en koekjes en chocolade dat bij iedereen in de smaak viel!! Natuurlijk krijg je van zoveel eten en snoep een volle maag, maar het was nog niet gedaan want daarna volgde een heuse 飲み会 of drinkbijeenkomst met drinken en eten à volonté!! hiphoi!! Ik drink niet graag bier of wijn, maar in de winkel hadden Ruben en ik Japanse pruimenwijn en mangolikeur gevonden wat allebei zeer lekker was!
Op de nomikai vierden we ook Ken, de clubleider, zijn 21ste verjaardag. De meisjes hadden voor een cake en "crackers" (dingetjes die een knallend geluid maken als je aan een touwtje trekt) gezorgd wat leuke sfeer verzekerde!!
Ruben en ik hebben ons een tijdje bezig gehouden met een linkspelletje - waarbij je een woord zegt en de andere dan het eerste woord moet zeggen dat in hem opkomt - maar na het woord "architectuur" ben ik in slaap gevallen...
een beetje in de wind / de hele groep
De volgende dag was het gewoon inpakken en terug naar kot keren.
PS: vandaag ben ik precies 2 maanden in Japan. Ik moet toegeven dat ondanks alle leuke dingen die ik hier doe, ik jullie allemaal heel erg mis vanaf dat ik een moment niets te doen heb. Laat al die mailtjes, kaartjes, briefjes en comments dus maar blijven komen! Jullie zijn de besten en ik mis jullie!
Posted by tummyfish at 04:23
5 comments
maandag, november 6
自分に負けるな - Never give up
Hoi iedereen!ik schaam me voor deze late update...
Vorige week zondag, 29 oktober, was het zover: ik zou mijn eerste echte bergwandeling in Japan maken. Ik had al een wandeling gemaakt in Kyoto op de Daimonji-berg met Hilde en Ruben maar dat was niets in vergelijking met deze - achteraf gezien toch wat ambitieuze - bergwandeling in Kobe.
Het plan was om in een tijdsspanne van maximum 15 uur, een reeks van 13 bergen (variërend van 250 - 900 meter) van in totaal 55 km te doorkruisen. Toen we ons inschreven wisten Hilde en ik niet dat het dergelijke afstand was (gelukkig maar) en wisten we ook niet dat er maar een vijtal durvers waren van de veertigtal Japanse clubleden, waarvan maar één meisje. Maar wij drie dappere Belgen - afstammend van de Vikingen - gingen ook de uitdaging aan.
Er waren voor dergelijke lange en vermoeiende wandeling grondige voorbereidingen nodig.Ik had bijvoorbeeld nog geen bergwandelschoenen (en ook nooit eerder gehad) dus ging ik de week ervoor onder begeleiding van een lid van de club, Haku, de nodige spullen kopen. Buiten de schoenen, die me 200 euro kostten, kocht ik ook een hoofdlamp omdat we een deel in het donker zouden stappen en ook compeed tegen bleinen (op aanraden van de mama).
Verder hadden we nog een voedselvoorraad nodig. Haku raadde ons aan om eten te kopen dat je meteen energie gaf zoals bananen, chocolade of noten. (Ik was vooral blij omdat ik een goed excuus had om chocolade te eten.) Ik maakte me wel zorgen toen hij zei dat we geen volledige maaltijden moesten meenemen omdat we de tijd niet zouden nemen om een echte middagpauze te nemen. Uiteindelijk kocht ik twee pakjes chocolade, noten, twee appels, 6 sneden bruin brood, een flesje appelsiensap en een fles water van 2 liter.
Zondagmorgend stonden we om 4 uur 's morgends op, namen we om 5 uur de trein, en begonnen we om 7 uur met wandelen. De wandeling begon meteen met een reeks trappen, zeer vermoeiend, en ik zei tegen Ruben "stel je voor dat we dat de hele dag moeten doen, haha". We moesten er allebei om lachen. Later bleek echter dat het geen grap was. (ik ben trappen serieus beginnen haten eigenlijk...)
gekke Kamei en Haku / opkomende zon vanop de eerste berg
Eens de top van de eerste berg bereikt konden we genieten van een prachtig uitzicht op de baai van Kobe en de zon die nog niet volledig was opgekomen.
Het tempo lag vrij hoog en ik was blij dat ik goed kon volgen. Ik struikelde wel geregeld omdat ik nog moest wennen aan mijn nieuwe schoenen. Na een uur of 3 hadden we al de toppen van 5 bergen bereikt en ik zag het dus volledig zitten. Ik geloofde niet dat de volledige wandeling 15 uur zou duren. Voor we vertrokken hadden we een plan gekregen van de wandeling en die had ik natuurlijk niet goed bekeken door de overvloed aan kanji. Aldus vroeg ik of men mij een schatting kon geven van het aantal kilometer dat we al gedaan hadden. De teleurstelling was groot ten men mij zei dat het waarschijnlijk een 7 km was!!! Dat wilde zeggen dat we er nog ongeveer een 50 tal moesten doen! Maar na een tijdje zag ik het weer zetten.
Ruben, Hilde, ik / al die bergen in de verte moesten we beklimmen...
Tegen onze middagpauze om 1 uur (van 10 minuten) hadden we al 6 uur gewandeld en bijgevolg, moesten we op schema zitten, dan zouden we toch een 20 km gewandeld moeten hebben. Weer vroeg ik achter het aantal kilometers (heel slechte gewoonte) en het gevolg was de tweede teleurstelling van de dag. We hadden een 15 km geklommen en gedaald. De moed begon me een beetje in de schoenen te zinken want mijn voeten begonnen pijn te doen omdat mijn nieuwe schoenen nog iets te hard waren en ik vond het spijtig dat we op de top van elke berg niet de tijd namen om van het uitzicht te genieten. Het tempo was vrij ok, met de pauzes die we namen, maar vaak had ik even de tijd nodig om een slokje te drinken of even rondom me heen te kijken. Die tijd kregen we vaak niet.
Tegen 4 uur beslisten de jongens dat we de tijd niet meer hadden om onze geplande wandeling af te maken. Het zou al vrij snel donker worden en we hadden nog meer dan 25 km te gaan. We beslisten om de beklimming van mount Maya (de 10de berg van de 13) af te maken en op de top van de berg te wachten tot de zon onderging zodat we konden genieten van het uizicht over Kobe in het donker, het "10 million dollar nightview". Het was heel koud op de berg en Hilde en ik waren zeer blij dat we een dikke, tegen de wind bestendige, regenjas hadden meegenomen. Het leek wel te vriezen daar hoog in de bergen! Daar stonden we dan met een blikje warme chocolademelk (jaja, ook warme drankjes in de automaten hier, zelfs in de bergen) van het uitzicht te genieten en elkaar te zeggen hoe trots we op elkaar waren dat we het tot daar gemaakt hadden! Het was een leuk moment.Tegen 6 uur begonnen we aan de daling die langer duurde dan verwacht. Terug beginnen wandelen na een uur pauze deed ook onverwacht veel pijn aan mijn voeten die ondertussen al gekneusd waren door de stijfheid van mijn schoenen. Maar ik wist dat het einde in zicht was en dat ik daarna even op de trein zou kunnen slapen dus dat viel allemaal nog wel mee. Ik vond het ook leuk dat ik voor de eerste keer met een hoofdlamp mocht stappen in de bergen. Het was best wel spannend omdat je maar een meter voor je uit kan kijken en het gemakkelijk is om te struikelen over een stuk uitstekende rots.
10 million dollar nightview / een deel van de groep
aangekomen aan het station was iedereen opgelucht. Na meer dan 14 uur gestapt te hebben was iedereen wel vrij uitgeput. En zelfs de stoere jongens die normaal niet laten merken dat ze afzien (behalve Shunsuke die de hele wandeling lang gezaagd heeft), trokken zich daar nu ook even niets van aan en liepen als kreupelen de trappen op naar de trein. Een komisch zicht.
Om het kort te zeggen was het wandelen afzien (vooral tegen het einde aan), maar ook enorm leuk om eens omringd te zijn door groen, te beseffen dat je een enorme uitdaging aangaat, .... en het gaf verdomd een grote kick om de top van Mount Maya te bereiken en dan te kunnen genieten van een prachtig uitzicht met leuke mensen om je heen!