maandag, maart 12
Okinawa: regen, zee, strand en walvisjes!
Van 4 tot 11 februari zijn Ruben, Hilde en ik samen met de backpacking club een weekje naar Okinawa gegaan. Ondanks het slechte weer hebben we ons goed geamuseerd. Hieronder het verslag!belangrijkste mededeling:
ik heb eindelijk, na lang lang wachten, walvisjes gezien!
andere details:
Op 4 maart moesten we vroeg uit ons bedje om op tijd het vliegtuig naar Okinawa te nemen. Zoals ik al eerder vermeld heb zijn onze vriendelijke clubleden er goed in om ons voor verrassingen te laten staan en natuurlijk was dat deze keer niet anders. Wij dachten dat we met een hele bende samen zouden gaan. Uiteindelijk bleken we met 5 te zijn omdat alle anderen reeds op de meest zuidelijke eilandengroep van Japan vertoefden.
Aangekomen op het hoofdeiland van Okinawa rond de middag, aten we onze lunch, wachtten op de andere leden en namen dan met ons allen de ferry naar het eiland waar ons 'lentekamp' zou doorgaan, nl Kumejima. In Naha scheen de zon en was het zeker 20 graden, maar eens aangekomen op Kumejima was de situatie compleet anders. Om het op te sommen: koud, regen, grijs en sterke wind. Dit was dus absoluut geen ideaal weer voor een kamp dat zou gaan bestaan uit zeekayakken, duiken en van het zonnetje genieten.Aan de haven stonden de mensen van de duikschool -waarmee we de volgende dag zouden gaan duiken- ons op te wachten. De lieve mensen wisten ons mee te delen dat het weer zo slecht zou zijn de komende nacht dat ze liever niet hadden dat we in tentjes sliepen. Zij zorgden ervoor dat we met zijn allen in een zaaltje konden slapen die nacht waar ook een badkamer en elektriciteit was zodat we ons konden wassen en konden eten. De volgende dag bleek dat een goed idee geweest te zijn want die nacht had het erg gestormd. We waren de mensen van de duikschool dus zeer dankbaar. Die dag bleek echter ook dat de weersomstandigheden te slecht waren om te gaan duiken dus besloten we die dag shiisaa of シーサー te gaan maken wat eigenlijk op de planning stand voor de derde dag. Shiisaa zijn typisch voor Okinawa. Het zijn (meestal) een duo van leeuwtjes (met ook wat hondenkenmerken) die bij de ingang of op de daken van huizen worden gezet om de inwoners van het kwade te beschermen.
Ruben en ik dachten eigenlijk dat het de bedoeling was om gewoon van die leeuwtjes te beschilderen maar aangekomen bleek dat we ze helemaal uit klei moesten maken. We kregen bijna een paniekaanval maar toen bleek dat we stap voor stap begeleid werden viel het eigenlijk allemaal goed mee en het resultaat mocht er ook wel wezen. We ontdekten ook dat Hilde eigenlijk heel goed is in kleiboetseren!!
Het bleef slecht weer en de dag was nog lang niet om dus besloten we een beetje rond te rijden op het eiland met de auto's die we gehuurd hadden. Eerst bezochten we een aquarium voor allerlei soorten zeeschildpadden. Ik had wel medelijden met de diertjes want hun tank was klein en saai. Leuker vond ik het mooie standbeeld dat voor het aquarium stond (zie foto).
Daarna reden we naar de kust waar we de hoge golven konden zien en bijna meegesleurd werden door de sterke wind. Ik merkte vooral veel vuilnis op, de eerste keer dat ik dat zag in Japan.
De tweede dag was het weer iets beter dus nu konden we onze tentjes opzetten. Daarna was er enkel nog tijd om te koken (we merkten op dat alles heel hygienisch gedaan werd in tegenstelling tot de Belgische kampen), te eten, ons te wassen en te gaan slapen (om 10 uur, ten laatste half 11, moesten we verplicht ten laatste gaan slapen!)
De volgende dag stond er zeekayak op de planning. Maar weer door de weersomstandigheden kon dat niet doorgaan. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg want het water leek me veel te koud en de wind veel te sterk om er plezier van te hebben en bovendien was het ook niet goedkoop. In de plaats daarvan zijn we weer een dagje gaan rondrijden op het eiland. We bezochten een sakebrouwerij en gingen naar enkele mooie observatieplaatsen van het eiland; 's middags aten we lekker Okinawaiaans en daarna verwarmden we ons in de overheerlijke spa en sauna vlak bij de camping. Klinkt allemaal niet zo slecht he?
Na de activiteiten weer hetzelfde ritueel als de dag ervoor.
De derde dag konden we dan eindelijk toch gaan duiken. Voor het duiken werden we in twee groepen opgesplits: diegenen die al ervaring hadden en die zonder. Ik had eigenlijk met de eerste groep mee moeten gaan omdat ik eigenlijk een duikbrevet heb, maar omdat het al meer dan 3 jaar geleden is dat ik nog gedoken heb en dus een beetje mijn zelfvertrouwen kwijt was besloot ik me bij de tweede groep aan te sluiten. Eigenlijk was dat niet zo leuk want ik moest weer die hele uitleg horen en technieken uitoefenen die ik gedurende mijn tientallen keren ingeoefend heb, maar bij nader inzien wel de verstandige keuze want nu heb ik alle technieken wel eindelijk goed onder de knie en zie ik het weer volledig zitten om van mijn duikbrevet gebruik te maken in de toekomst.
Wat me wel teleurstelde was dat het eigenlijk duiken maar 20 minuutjes duurde waarvan we zeker 10 minuten gedaald en gestegen hebben. Duiken is natuurlijk altijd leuk maar hoe langer je onder water blijft hoe meer kans je hebt om grotere dieren te zien. Waar we gingen duiken zouden er mantaroggen zijn maar we hebben die fascinerende dieren spijtig genoeg niet gezien. Leuke herinnering: Ruben die een fobie heeft voor kwallen en octopussen en er goed in was om te blijven doordrammen over de gevaren. Vanaf nu heb ik ook een angst om kwallen tegen te komen onder water en ja, Ruben, het zijn gevaarlijke dieren waarvan je beter uit de buurt blijft!Na nogmaals naar de spa en sauna te zijn geweest ben ik op mijn eentje een wandeling aan het prachtige strand vlakbij onze camping gaan maken en naar schelpjes gaan zoeken. De stranden zijn prachtig en je vindt er heel gemakkelijk mooie schelpen. Zo van die simpele zaken doen mij er aan herinneren hoe mooi en speciaal het leven is. (klinkt een beetje melancholisch, maar mooie natuur kan me echt zo blij maken!!)
Na het eten werd er een soort van 'feestje' gehouden. Het is de bedoeling dat je met z'n allen in een kring gaat zitten en dat iedereen een paar woorden zegt over de voorbije dagen. Het is dan traditie dat eerst de lagerejaars aan de beurt zijn, vervolgens de buitenlandse studenten (wij drie dus) dan de hogerejaars en dat de clubleider afsluit met een paar mooie woorden. Daarna was het tijd om te toasten (wat bij ons met alcohol zou zijn maar hier bij de meesten gewoon met thee) en dat gebeurde, jaja, op zijn Nederlands met "schol" wat natuurlijk geen enkele Jap deftig kan uitspreken. Diegenen onder ons die niet zo moe waren bleven de hele nacht op maar wij Belgjes waren toch redelijk vermoeid en hadden bovendien nog enkele dagen op Okinawa op de planning staan in tegenstelling tot onze Japanse vrienden en zijn dan redelijk snel in onze tenten gekropen.
De volgende dag moesten we er om half 6 uit om dan om 8 uur de ferry terug te nemen naar het hoofdeiland. Ik heb de hele tijd op de uitkijk gestaan om walvisjes te kunnen zien op onze 4 uur lange terugvaart maar ik had geen geluk (in de verte zag ik wel wat leek op de ademhaling van een walvis: zo'n grote wolk weet je wel). Maar ik had nog steeds geen walvis van dichtbij gezien!! Aangekomen in Naha namen we afscheid van onze clubleden en begonnen Hilde, Ruben en ik aan onze eigen driedaagse.
Deze begon met onze bagage te droppen in een goedkope heel basic, maar gezellige guest house. Onze eerst stop was een gezellig eethuisje bij een oud vrouwtje waar je enkel de dagschotel kon eten maar die was wel heerlijk en je proefde echt dat hij met liefde bereid was. Bovendien was het zeer goedkoop: 3 euro!! Het vrouwtje legde ons dan uit hoe we naar één van de world heritage sites van Okinawa konden geraken namelijk de ruines van het kasteel van de vroegere Ryukykyu keizer. We hadden van een paar mensen wat matige commentaren gekregen over het kasteel maar eens we het zagen begrepen we niet zo goed waarom ze er niet enthousiast over waren. Wij vonden het in ieder geval de moeite waard om te bezoeken en begrepen waarom Shurijo in 2000 een UNESCO world heritage site werd.
De dag sloten we af met een heerlijke McDonalds (dat mag af en toe wel eens na al die rijst) en wat souvenirshoppen in de overdekte straatjes van Naha waar ik mijn walvissentalisman kocht, een kettinkje met een walvissenstaart, waarvan ik hoopte dat die mij twee dagen later geluk zou brengen om walvissen te spotten aangezien we die dag zouden gaan whale watchen!
Ik heb die avond heerlijk geslapen omdat ik zo moe was maar Ruben is die avond een beetje ziek geworden en voor hem leek de nacht eindeloos door de koortsdroom die hij had waarin hij taken moest volbrengen wat maar niet mogelijk leek. Na een dagje was hij gelukkig weer beter!
Op 9 maart namen we weer de ferry. Deze keer gingen we naar Zamamijima, een eiland van de Kerama eilandengroep zo'n 30 km verwijderd van het hoofdeiland, wat ook wel walvisseneiland wordt genoemd door het grote succes van winter whale watching en de grote kans die je hebt om effectief walvissen te kunnen zien zelfs vanop land. Je kan je dus wel inbeelden dat ik daar kost wat kost naartoe wilde he...
Aangekomen op Zamami werden we verwelkomd door een walvissenstandbeeld en overal zie je walvissen: op gebouwen, op straten, bloembakken in de vorm van walvissenik voelde me meteen thuis! Eerst gingen we dan een hapje eten en vervolgens onze tentje opzetten op een idylische camping aan het prachtige strand in "whale village". Onderweg naar de camping spotte ik een walvis in de verte en mijn geluk kon niet meer op. Na ons gesettled te hebben op de camping en ons geergerd te hebben aan de andere onbeleefde en vuile campingbewoners besloten we te gaan snorkelen.Het was nog altijd geen goed weer (grijs, redelijk koud, bewolkt en af en toe regen) maar we wilden het weer onze reis niet doen verpesten en dus besloten we het toch te doen. We gingen snorkels en vinnen huren en wandelden dan tot het strand aan de andere kant van het kleine eiland waar er "excellent snorkeling" zou zijn. En dat was er ook!!! Ik heb nemo (clownfish) en al zijn vriendjes gezien en ook kwallen en dode krabben en nog zoveel meer! Het water was niet zo koud maar toen het begon te regenen was het toch te koud om langer onder water te blijven. Ons omkleden in de kou was even hard maar achteraf gezien ben ik heel blij dat we zo dapper geweest zijn om in bikini en zwembroek in de koude zee te gaan!
Na het snorkelen hadden we wel echt een warme douche nodig zodat we niet ziek (in Ruben zijn geval zieker) te worden en gelukkig liet de vriendelijke vrouw uit de winkel waar we de snorkels gehuurd hebben ons haar douches gebruiken. Ze was onze redster in nood! Nadien hebben we boven die winkel genoten van heerlijk eten!! Na een spelletje uno in de tent zijn we vroeg gaan slapen om de volgende dag vroeg op te kunnen staan!
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de volgende da g opstond: DE ZON SCHEEN! Voor ons vertrek hadden Hilde en ik aan onze Belgische dormgenoot gevraagd of ze een zonnedans voor ons wilde doen zodat we die dag zeker goed weer hadden en wat was ik Roos dankbaar toen de zon scheen die ochtend! Als er één dag was waarop ik hoopte dat het goed weer was was het toch wel de dag dat ik eindelijk walvissen zou kunnen zien! Mijn dag kon dus bijna niet meer stuk!
Na een ontbijt op strand en nog wat meer mooie schelpjes gezocht te hebben deden we nog een dutje van een uurtje. Dan was het t ijd om onze tent op te ruimen en ons naar de Zamami Whale Watching Association te begeven. Daar kregen we een uitleg over de bultrugwalvis. Een kwartiertje later stapten we op de boot. Ik verschoot wel even van het aantal boten dat mee ging met de onze en van het aantal mensen op de boot. Ik had stiekum gehoopt dat we alleen zouden zijn zodat ik zeker een goed plaatsje op de boot zou kunnen bemachtigen om mijn favoriete dieren te observeren en bewonderen. Nouja, niets aan te doen of しかたがない shikata ga nai zoals de Japanners zouden zeggen.
We waren nog geen 5 minuten aan het varen en we zagen al de eerste bultruggen. Het was een moeder met kind waardoor we niet dichtbij konden komen en ook niet lang stil konden staan maar dat vond ik helemaal niet erg. Ik had gewoon net een walvis gezien!! Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen maar dat verhielp ik want dat zou mijn zicht beperken he! Niet veel later stootten we op een "kudde" van 7 walvissen. Blijkbaar was het abnormaal om zo'n grote groep van bultruggen te kunnen zien want dat hebben we ettelijke keren mogen horen van het meisje van de whale watching association dat ons begeleide. Zij bleef maar roepen dat het abnormaal was en prachtig enzovoort. Mij stoorde dat niet want ik kon me inbeelden dat ik net hetzelfde zou doen maar het was wel tot Hildes ergernis die het niet echt apprecieerde in tijde van koppijn en zeeziekte. Het leverde alvast grap pige commentaren op van Hildes kant!!Ik kan niet echt beschrijven wat ik voelde toen ik omringd werd door deze fascinerende dieren. Maar voor een moment had ik toch wel spijt dat ik geen marine biologie ben gaan studeren, maar ooooh zo blij dat ik in Japan was. Op een gegeven moment voelde ik ook de drang om water te springen en tussen de walvissen te zwemmen maar da t hebben Ruben en Hilde mij gelukkig afgeraden :)!
ik was BLIJ OH ZO BLIJ!!
Na anderhalf uur op zee was ik voor mijn walvisvrienden toch blij dat het gedaan was want we hebben de dieren lang achterna gezeten en onze boot botste zelfs op eentje! Voor vertrek hadden ze ons een papier overhandigd met de regels voor boten wat betreft de omgang met de dieren. Daarop stond er maximum 3 boten voor maximum 20 minuten de bultruggen mogen volgen en in werkelijkheid waren het 6 boten, voor anderhalf uur met minstens 100 gillende mensen. Ik zou best kunnen geloven dat het irritant moet geweest zijn voor hen!
Diezelfde dag keerden we terug naar het hoofdeiland waar we diezelfde avond gingen t-shirt shoppenn, overnachtten en de volgende dag het vliegtuig terugnamen naar onze tijdelijke thuis in Osaka waarnaar we toch altijd graag naar terugkeren.
tot zo ver mijn Okinawa-avonturen!