woensdag, mei 9
Op stap deel 2: Kyoto
Na Tokyo was de cultuurhoofdstad van Japan, Kyoto, aan de beurt. De verplaatsing deden we met de hogesnelheidstrein of shinkansen. Het was voor mama en Ronny de eerste keer en dus wel spannend, maar Ronny was niet zo onder de indruk. Hij had verwacht dat de treinen toch wat sneller zouden rijden.
De eerste dag besloten we het rustig aan te doen omdat we toch wel een beetje vermoeid waren van de dagen ervoor. We verbleven in het Palace Side Hotel, vlak over het oud keizerlijke paleis. We kwamen er aan rond 4 uur en besloten om niets meer te doen buiten een plekje te zoeken in de buurt om gezellig te dineren. Ik haalde zoals gewoonlijk mijn Rough Guide boven en er was maar één betaalbare aanrader in de buurt.
We verschoten wel even wanneer we op onze bestemming aangekomen waren want de plek was één grote rommelhoop. Overal lagen er fotoboeken: op de tafels, op de grond, op stoelen. Aan de muren hingen er ook ontelbare ingekaderde foto’s. Het leek er niet zo hygiënisch te zijn, maar ik overtuigde mama en Ronny met de argumenten uit mijn gids. Het eten was lekker en goedkoop, maar mama was er zeker van dat moest de voedselinspectie hier een bezoekje brengen het zeker afgekeurd zou worden. Tijdens het eten sprak de kok mij aan en zo kwam ik te weten dat alle fotoboeken die er lagen allemaal op zijn naam stonden.
Hij trok al meer dan 30 jaar foto’s van Kyoto en enkel in het zwart-wit. Ik was eigenlijk wel onder de indruk en uiteindelijk kocht ik één van zijn 
fotoboeken, liet het signeren en nam een foto met de kok-fotograaf (die trouwens ook een van onze professoren hier aan de universiteit bleek te kennen). Ik was er heel enthousiast om en vond de avond meer dan geslaagd. Ronny was ook wel onder de indruk van de fotografische talenten van de kok en werd gemotiveerd om ook betere foto’s te trekken.
Het Nijo kasteel werd gebouwd in 1603 als de residentie in Kyoto van shogun Ieyasu, de eerste shogun in de Tokugawa dynastie. Het kasteel bleef in handen van het shogunaat tot de Meiji Restauratie in 1868. Het was hier dat de laatste shogun in 1867 officiëel bekend maakte dat het gezag terug aan de keizer zou overgedragen worden. Nijo is (terecht) beroemd voor zijn harmonieuze gebo uwen, prachtige fusuma (schuivende panelen), nachtegalenvloer, zijn schilderingen van de Kano-school en uitgestrekte tuinen.
Onderweg naar onze volgende stop, de Kyomizu tempel, vond ik dat het tijd was dat mama en Ronny één van mijn favoriete Japanse gerechten uittestten: okonomiyaki. We kwamen een piepklein restaurantje tegen waar maar 8 mensen binnenkonden en waar we werkelijk in de huiskamer van het gezin zaten. (Het zoontje kwam zelfs trots zijn speelgoed tonen). Spijtig genoeg kwam het oud mevrouwtje dat het eten bereidde de okonomiyaki niet aan onze tafel maken (wat wel leuk is om te zien), maar het was zoals gewoonlijk wel weer heerlijk!
De Kiyomizudera (de Helder Water Tempel) is een oude tempel van de boeddhistische Hosso sekte en ligt op een van de oostelijke heuvels in Kyoto: Mt. Otowa. Hij is genoemd naar de helder water bron in de vallei onder de houten constructie. Men gelooft dat als je van het water drinkt, je een lang en gezond leven zal leiden. De tempel bestaat sinds 778, maar de huidige gebouwen dateren van 1633. I k vind kyomizudera een geweldige plaats in Kyoto, niet alleen om zijn prachtige houten constructie maar ook om de ligging en al het groen waar je nog van kan genieten. Hij werd nog niet zo lang geleden (terecht) genomineerd voor de nieuwe 7 wereldwonderen.
Via de kleine, smalle en gezellige straatjes Sannenzake en Ninenzaka zijn we dan richting de Gion-wijk. in hartje Kyoto gestapt. Onderweg passeerden we ook nog het Yasaka schrijn waar we ’s avonds een stukje openlucht theater hebben bijgewoond. Gion is een oude amusementswijk vol met oude restaurantjes, exclusieve theehuizen, oude houten huizen, theaters, enz… ’s avonds maak je ook kans om geisha of maiko (geisha in opleiding) tegen het lijf te lopen en er staa n dan ook heel veel mensen buiten theehuizen te wachten in de hoop de meisjes te kunnen zien. Wij hadden geluk want wanneer we een van de theehuizen passeerden stonden er taxi’s te wachten om de maiko op te halen.
Ook de volgende dag zijn mama en Ronny afgepeigerd geweest. Eerst gingen we naar Toji, een tempel waar maandelijks een vlooienmarkt wordt gehouden. Wij gingen er op die dag van de maand naartoe en bijgevolg was er heel veel volk. Het was leuk om rond te neuzen tussen alle kraampjes, maar n a een tijdje kreeg ik het er wel van op mijn heupen. Mama heeft een mooie aanwinst voor haar schildpaddencollectie gevonden, en ik eentje voor mijn kokeshi verzameling.
Naar de Kinkakuji tempel geraken was een hele opdracht. We gingen met de bus tot daar gaan, maar door verschillende omstandigheden hebben twee keer de verkeerde bus genomen en zijn we er pas twee uur later geraakt. We hadden niet zoveel tijd meer want de meeste tempels sluiten om 4 of 5 uur al. We hebben ons dus moeten haasten, maar het gouden paviljoen heeft zeker wel een goede indruk nagelaten.
We besloten te voet naar ons hotel terug te wandelen omdat we die dag nogal wat pech hadden gehad met de bussen en onderweg stopten we voor een heerlijke pizza en pasta in een Italiaans restaurantje. En dat was onze dag!