maandag, november 6
自分に負けるな - Never give up
Hoi iedereen!ik schaam me voor deze late update...
Vorige week zondag, 29 oktober, was het zover: ik zou mijn eerste echte bergwandeling in Japan maken. Ik had al een wandeling gemaakt in Kyoto op de Daimonji-berg met Hilde en Ruben maar dat was niets in vergelijking met deze - achteraf gezien toch wat ambitieuze - bergwandeling in Kobe.
Het plan was om in een tijdsspanne van maximum 15 uur, een reeks van 13 bergen (variërend van 250 - 900 meter) van in totaal 55 km te doorkruisen. Toen we ons inschreven wisten Hilde en ik niet dat het dergelijke afstand was (gelukkig maar) en wisten we ook niet dat er maar een vijtal durvers waren van de veertigtal Japanse clubleden, waarvan maar één meisje. Maar wij drie dappere Belgen - afstammend van de Vikingen - gingen ook de uitdaging aan.
Er waren voor dergelijke lange en vermoeiende wandeling grondige voorbereidingen nodig.Ik had bijvoorbeeld nog geen bergwandelschoenen (en ook nooit eerder gehad) dus ging ik de week ervoor onder begeleiding van een lid van de club, Haku, de nodige spullen kopen. Buiten de schoenen, die me 200 euro kostten, kocht ik ook een hoofdlamp omdat we een deel in het donker zouden stappen en ook compeed tegen bleinen (op aanraden van de mama).
Verder hadden we nog een voedselvoorraad nodig. Haku raadde ons aan om eten te kopen dat je meteen energie gaf zoals bananen, chocolade of noten. (Ik was vooral blij omdat ik een goed excuus had om chocolade te eten.) Ik maakte me wel zorgen toen hij zei dat we geen volledige maaltijden moesten meenemen omdat we de tijd niet zouden nemen om een echte middagpauze te nemen. Uiteindelijk kocht ik twee pakjes chocolade, noten, twee appels, 6 sneden bruin brood, een flesje appelsiensap en een fles water van 2 liter.
Zondagmorgend stonden we om 4 uur 's morgends op, namen we om 5 uur de trein, en begonnen we om 7 uur met wandelen. De wandeling begon meteen met een reeks trappen, zeer vermoeiend, en ik zei tegen Ruben "stel je voor dat we dat de hele dag moeten doen, haha". We moesten er allebei om lachen. Later bleek echter dat het geen grap was. (ik ben trappen serieus beginnen haten eigenlijk...)
gekke Kamei en Haku / opkomende zon vanop de eerste berg
Eens de top van de eerste berg bereikt konden we genieten van een prachtig uitzicht op de baai van Kobe en de zon die nog niet volledig was opgekomen.
Het tempo lag vrij hoog en ik was blij dat ik goed kon volgen. Ik struikelde wel geregeld omdat ik nog moest wennen aan mijn nieuwe schoenen. Na een uur of 3 hadden we al de toppen van 5 bergen bereikt en ik zag het dus volledig zitten. Ik geloofde niet dat de volledige wandeling 15 uur zou duren. Voor we vertrokken hadden we een plan gekregen van de wandeling en die had ik natuurlijk niet goed bekeken door de overvloed aan kanji. Aldus vroeg ik of men mij een schatting kon geven van het aantal kilometer dat we al gedaan hadden. De teleurstelling was groot ten men mij zei dat het waarschijnlijk een 7 km was!!! Dat wilde zeggen dat we er nog ongeveer een 50 tal moesten doen! Maar na een tijdje zag ik het weer zetten.
Ruben, Hilde, ik / al die bergen in de verte moesten we beklimmen...
Tegen onze middagpauze om 1 uur (van 10 minuten) hadden we al 6 uur gewandeld en bijgevolg, moesten we op schema zitten, dan zouden we toch een 20 km gewandeld moeten hebben. Weer vroeg ik achter het aantal kilometers (heel slechte gewoonte) en het gevolg was de tweede teleurstelling van de dag. We hadden een 15 km geklommen en gedaald. De moed begon me een beetje in de schoenen te zinken want mijn voeten begonnen pijn te doen omdat mijn nieuwe schoenen nog iets te hard waren en ik vond het spijtig dat we op de top van elke berg niet de tijd namen om van het uitzicht te genieten. Het tempo was vrij ok, met de pauzes die we namen, maar vaak had ik even de tijd nodig om een slokje te drinken of even rondom me heen te kijken. Die tijd kregen we vaak niet.
Tegen 4 uur beslisten de jongens dat we de tijd niet meer hadden om onze geplande wandeling af te maken. Het zou al vrij snel donker worden en we hadden nog meer dan 25 km te gaan. We beslisten om de beklimming van mount Maya (de 10de berg van de 13) af te maken en op de top van de berg te wachten tot de zon onderging zodat we konden genieten van het uizicht over Kobe in het donker, het "10 million dollar nightview". Het was heel koud op de berg en Hilde en ik waren zeer blij dat we een dikke, tegen de wind bestendige, regenjas hadden meegenomen. Het leek wel te vriezen daar hoog in de bergen! Daar stonden we dan met een blikje warme chocolademelk (jaja, ook warme drankjes in de automaten hier, zelfs in de bergen) van het uitzicht te genieten en elkaar te zeggen hoe trots we op elkaar waren dat we het tot daar gemaakt hadden! Het was een leuk moment.Tegen 6 uur begonnen we aan de daling die langer duurde dan verwacht. Terug beginnen wandelen na een uur pauze deed ook onverwacht veel pijn aan mijn voeten die ondertussen al gekneusd waren door de stijfheid van mijn schoenen. Maar ik wist dat het einde in zicht was en dat ik daarna even op de trein zou kunnen slapen dus dat viel allemaal nog wel mee. Ik vond het ook leuk dat ik voor de eerste keer met een hoofdlamp mocht stappen in de bergen. Het was best wel spannend omdat je maar een meter voor je uit kan kijken en het gemakkelijk is om te struikelen over een stuk uitstekende rots.
10 million dollar nightview / een deel van de groep
aangekomen aan het station was iedereen opgelucht. Na meer dan 14 uur gestapt te hebben was iedereen wel vrij uitgeput. En zelfs de stoere jongens die normaal niet laten merken dat ze afzien (behalve Shunsuke die de hele wandeling lang gezaagd heeft), trokken zich daar nu ook even niets van aan en liepen als kreupelen de trappen op naar de trein. Een komisch zicht.
Om het kort te zeggen was het wandelen afzien (vooral tegen het einde aan), maar ook enorm leuk om eens omringd te zijn door groen, te beseffen dat je een enorme uitdaging aangaat, .... en het gaf verdomd een grote kick om de top van Mount Maya te bereiken en dan te kunnen genieten van een prachtig uitzicht met leuke mensen om je heen!
4 Comments:
een mooi verslag en proficiat met je grote sportieve prestatie. Ben fier op je.
mama
judepoke is een flinkpoke!
Amaai Judith, je bent een doorzetter.
Ik wens je nog vele mooie ervaringen. Doe zo verder !!!
Karin
leuk verslag Judith, heel boeiend om te lezen. Je zit ginder blijkbaar met je volle goesting. Nog veel plezier...en keiharde wandelingen natuurlijk.
Wim
Een reactie posten
<< Home