vrijdag, december 15
Nog altijd druk druk druk!!
De regelmaat waarmee ik nieuwe berichten schrijf op mijn blog doet misschien vermoeden dat ik het druk heb en … wel dat is ook effectief zo!
Muziekfestival voor internationale studenten in Osaka
Ik wist van dit gebeuren af omdat Ruben een tijdje geleden plotseling gevraagd werd om een stukje fluit te spelen op het festival. Een tweetal weken geleden ben ook ik op een of andere bizarre manier verwikkeld geraakt in dit gebeuren.
website van het festival: klik hier
Ik had Ruben een keertje vergezeld wanneer hij partituren voor de pianobegeleiding van zijn stuk ging overhandigen aan een verantwoordelijke voor het festival. Een tijdje later kreeg Ruben een berichtje van die verantwoordelijke, genaamd Daisuke, waarin die vroeg of hij me nog eens kon ontmoeten en hij mijn contactgegevens kon krijgen. Ik was al helemaal in de ban omdat ik dacht dat ik er een stalker aan zou overhouden. Daisuke bleek mij echter gewoon te willen overtuigen om ook deel te nemen. Hij vroeg me of ik het laatste nummer van de voorstelling wilde meezingen, namelijk een liedje dat alle buitenlandse studenten die deelnemen samen zingen (“Triangle” van SMAP). Dat leek me geen al te moeilijke opdracht en bovendien zou het een leuke ervaring worden dus natuurlijk stemde ik toe. Al was ik wel een beetje zenuwachtig omdat het een Japans liedje is en de voorstelling al binnen twee weken was.
Maar zo gezegd zo gedaan. Een paar dagen later, na ontelbare berichtjes van Daisuke om te confirmeren (een vreemde Japanse gewoonte, bij ons zou hij zeker en vast als stalker of op zijn minste als obsessief beschouwd worden), ging ik samen met Ruben naar mijn eerste repetitie voor het inoefenen van het desbetreffende liedje.
De repetitie zelf was vrij saai. Ik was vooral geïntrigeerd door een knappe fotograaf die er rondliep en die voortdurend foto’s van mij en Ruben trok. Het was eigenlijk wel een komisch zicht. Tegen het einde van de repetitie kon ik het liedje al vrij goed zingen en waren mijn zenuwen al aanzienlijk verminderd, maar het ergste moest echter nog komen!
Ruben moest op de repetitie ook zijn stuk oefenen met het meisje dat hem begeleidt op de piano. Aangezien ik er nog niet veel mensen kende bleef ik alleen achter. Dat zal waarschijnlijk een perfect moment geweest zijn voor de mensen van de organisatie om mij in hun val te lokken. De organisator van het hele gebeuren kwam plots op mij afgewandeld en vroeg me vlakaf of ik de hele show wilde presenteren. Ik had hem eerst niet goed verstaan en vroeg of hij het nog eens wilde herhalen. De tweede keer had ik het wél verstaan, maar hij vroeg het met een strenge stem waardoor ik eigenlijk niet durfde te weigeren. En zo ben ik dus gebonden geraakt aan de verplichting om zondag een muziekfestival in Japan in het JAPANS te presenteren samen met een Chinees. Oh jee, ik ben benieuwd wat dat zal geven!!
Maar dat is nog niet alles. Ik had dus verwacht dat ik snel een transcript zou krijgen van wat ik zou moeten zeggen. Ik heb blijkbaar het organisatietalent van de doorsnee Japanner overschat want ik heb gisteren pas de helft van het transcript gekregen en de rest krijg ik waarschijnlijk morgen pas: de dag van de generale repetitie! Ook wat ik moet aandoen blijft mij een raadsel. Ze hadden mij eerst gevraagd traditionele Belgische kledij te dragen. Daar moest ik van hen dan voor naar de Belgische ambassade in Tokyo bellen zodat zij mij die konden verschaffen. Toen ik die lieve mensen van de organisatie echter wist te zeggen dat wij in België helemaal zoiets niet hebben, kregen ze als het ware een paniekaanval. Nu zouden zij voor een gepaste outfit zorgen “iets Europees”… Ze hebben tot nu toe de maten van mijn taille, heupen, borstomtrek en voeten gevraagd en bovendien mijn lengte. Morgen krijg ik het pas te zien en als het niet past… ik wil niet weten wat er dan gebeurt!!
Het is een beetje langdradig geworden, maar in dit verhaal zitten wel een aantal leuke anekdotes verscholen naar mijn mening. Waar ik eigenlijk toe wilde komen was dat ik het door dit muziekfestival vrij druk heb (telefoontjes, bijeenkomsten tijdens de middagpauzes, tijdens weekavonden, vanbuiten leren van het transcript, het schrijven van een zelfvoorstelling, voortdurend op sms’jes van Daisuke reageren…)
Ook school doet daar nog een schepje bovenop. Ook al hebben de buitenlandse studenten geen examens, alle proffen willen hun studenten toch nog een laatste uitdaging geven voor het semester eindigt. Dit wil zeggen dat we een hele reeks testen, presentaties en papers moeten voorbereiden. Je ziet het: druk druk druk!!!
Ik heb echter niet te klagen want vanaf dinsdag is het gedaan en dan heb ik een hele lange vakantie om van te genieten. Deze begint met een weekje Matsumoto (een plaatsje in de bergen) waar we met een aantal Belgjes samenkomen en hopelijk kunnen genieten van een witte kerstmis samen!
Ik geef nog een update over mijn grote uitdaging van zondag voor ik vertrek naar de bergen, wees gerust (en fotootjes)!!
Nu krijg je er ook alvast eentje:
Roos, David, ik, Hilde en Ruben op Hildes 20ste verjaardag!
PS: hopelijk maak ik geen te grote afgang want het aantal toekijkers zal niet bescheiden zijn om het met een understatement te zeggen en het wordt voor een klein deeltje op Terebi Osaka uitgezonden!! Stressss...
Branden jullie een kaarsje voor mij?
Posted by tummyfish at 14:25
2 Comments:
Hey Judith!
Hier moet ik toch eventjes op reageren! Te hilarisch gewoon! haha Kzou er wille bijzijn zondag! Doe da goed zou ik zo zegge enne mss nieuwe carrière op komst?? Have fun! En laat ons weten hoe het was! Kan nie wachten op de foto's!
xxx Nele xxx
Wormpje toch!
Hoe regel je het toch om telkens in zulke situaties terecht te komen? En optreden in typisch Belgische kledij, als dat geen surrealisme is... geef mij dan de winnende cijfers van de loterij! ;p
Anyway, veel succes met dit grapje!
Een reactie posten
<< Home